[14] "Nienawiść jest siłą przyciągającą, tak jak miłość."

   Szłam wolnym krokiem, mijając zwalone mury ukochanego zamku. Szłam jak w amoku, nie zważając na rzucane wokół mnie zaklęcia. To wszystko, co działo się naokoło, nie miało dla mnie większego znaczenia, nie dotyczyło mnie. 

   Niedowierzającym wzrokiem wpatrywałam się w ciało, które leżało po środku Wielkiej Sali, niezauważone przez nikogo. Bezwładne. Samotne. Martwe... Wszędzie słychać było krzyki, rzucane zaklęcia. Panował mrok i strach, a ja nagle zaczynałam biec, biec coraz szybciej i szybciej. Martwe... 

   Rzuciłam się na kolana, nie zważając na kawałki gruzu wbijające się w moje ciało. Szklistymi oczami wpatrywałam się w jego bezwładne ciało, rude kosmyki rozsypane wokół twarzy, brązowe piegi, lekki uśmiech... Drżącymi dłońmi objęłam jego twarz, wpatrzona w te jasne oczy. 

  - Fred...

   Nie mogłam spać. Odrzuciłam kołdrę i stanęłam przy oknie, wpatrzona w ciemne niebo. Czułam, jak po policzkach spływają mi łzy, ale nie zcierałam ich. Zaszklonymi oczyma szukałam gwiazd, ale przykrywały je potężne chmury. W dole iskrzył się lekko śnieg, na którym tworzyły się długie cienie; w Wielkiej Sali wciąż paliły się świece. 

   Dziś miało odbyć się pierwsze zadanie. 

~*~

   Z kubkiem parującej kawy w dłoni i z gazetą pod pachą przysiadłem w wygodnym skórzanym fotelu, raz po raz zerkając na zachmurzone niebo. Dzisiejsze lekcje zostały odwołane, a na szkolnych błoniach pokrytych grubą warstwą białego puchu odbywała sie właśnie wielka bitwa na śnieżki; radosne krzyki chmary dzieciaków dobiegały mnie jeszcze tu, na czwartym piętrze. 

   Po kolejnej serii piskliwych wrzasków nie wytrzymałem. Gwałtownym ruchem wstałem, odrzucając na bok "Proroka Codziennego" i otworzyłem okno. Lekki puch przyklejony do szyby opadał powoli w dół.

   - Jeśli się za chwilę nie zamkniecie, potraktuję was niezłym urokiem! - wrzasnąłem, wychylając się przez parapet.

   Kilkunastoletnie dziewczyny pisnęły jeszcze głośniej, uciekając przed zaczarowanymi kulkami śniegu i zniknęły z moich oczu. 

   - Niezła robota, Malfoy! 

   Uniosłem zaskoczony brwi i wykręciłem głowę, patrząc w górę. Z okna o jedno piętro wyżej wychylała się Granger, z potarganymi włosami i cieniami pod brązowymi oczyma. Wyglądała koszmarnie, a mimo wszystko w jakiś niejasny sposób powodowała, że na mojej twarzy pojawił się uśmiech. I bynajmniej nie spodobało mi się to. 

   - Nie musisz dziękować, Granger. 

   Uśmiechnęła się, a za nią pozostał tylko trzask zamykanych okien.

   Zbiegałam akurat po schodach, gdy usłyszałam tubalny głos mojego starego przyjaciela.

   - No już, z drogi! Przecie drzwi torujecie! Dalej, dalej, przesunąć się... O, witam pani psor! - Czarna broda Hagrida zatrzęsła się w śmiechu. 

   - Panie profesorze - uśmiechnęłam się, dygając lekko. 

   - Co tam, Hermiono? - spytał, uderzając mnie lekko w ramię. - Pierwsze zadanie, cholibka - pobladł nieznacznie, odchrząkując. - Myślisz, że... no wiesz, jest bezpiecznie? - Pochylił się nade mną, rozglądając się. - Cholibka, nieco mnie to martwi. 

   Westchnęłąm, odgarniając palcami grzywkę do tyłu. Oparłam się o ścianę w Sali Wejściowej, przez chwilę w milczeniu obserwując uczniów spieszących się na śniadanie. 

   - Nie wiem, Hagridzie - powiedziałam zgodnie z prawdą. - Chciałabym wierzyć, że nic złego się nie stanie, ale nie mogę. Nie po tym, co stało się wtedy...

   Olbrzym pokiwał głową, mrucząc coś niewyraźnie pod nosem. 

   - Wiedziałem, cholibka, wiedziałem... Masz serce na miejscu, Hermiono - dodał, klepiąc mnie po ramieniu tak, że nogi prawie się pode mną ugieły. - Mam nadzieję, że i rozum wciąż na swoim pozostał, co? - spytał, gdy przechodzący obok Malfoy uśmiechnął się - jak zwykle - ironicznie. 

   - Daj spokój, Hagridzie. 

   Wchodząc do Wielkiej Sali od razu zauważyłam pewną zmianę - przy moim krześle dostawiono jeszcze jedno. 

   - Hagridzie... - zaczęłam, ciągnąc go za rękaw, by zwrócić na siebie jego uwagę. - Wiesz może kto jeszcze ma przyjechać na pierwsze zadanie?

   - Ktoś musi przecie to komentować, no nie? Ma przyjechać jakiś ważniak z ministerstwa, pewnie ktoś pokroju Bagmana. Smacznego, Hermiono - dodał i przysiadł na swoim krześle na skraju stołu. 

   Zajęłam swoje zwykłe miejsce, lekceważąc Malfoya. Sięgnęłam po tosta i dżem truskawkowy, ale nim zdążyłam ugryźć choć kęs, przerwał mi głos mojego "towarzysza".

   - Granger, musimy zrobić próbę. 

   - Mógłbyś raz zrobić wyjątek i się zamknąć? Kto jak kto, ale ty na pewno nie będziesz mi mówił co muszę zrobić. Poza tym psujesz mi humor, Malfoy, - westchnęłąm - już od samego rana.

   - Taki mój urok - uśmiechnął się, pokazując wszystkie białe zęby, zupełnie jak Lockhart.

   - Twój urok prawie dorównuje Snape'owi. 

~*~

   Harry Potter siedział przy wyszorowanym stole w kuchni, mieszając łyżeczką kawę. Rozczochrane włosy sterczały w każdą stronę, okrągłe okulary były lekko przekrzywione, a na jego prawie nagim ciele pojawiła się gęsia skórka. Gazeta zaszeleściła, gdy otworzył na odpowiedniej stronie, przebiegając wzrokiem po artykule. Duży nagłówek krzyczał: PIERWSZE ZADANIE - KOLEJNA TRAGEDIA?

Jak wcześniej donosiliśmy Ministerstwo Magii postanowiło ponownie odtworzyć tradycję, znanego z okrucieństwa, Turnieju Trójmagicznego. Ostatniego dnia października w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie zostali wybrani reprezentanci szkół - tym razem obyło się bez większych niespodzianek. Nasi czytelnicy zapewne pamiętają historię sprzed kilku lat, gdy jednym z reprezentantów został Chłopiec, Który Przeżył, zwany także Wybrańcem. "Moim zdaniem to wszystko właśnie sprawka Pottera - mówi Pansy Parkinson, absolwentka Hogwartu. - Zapewne brakuje mu rozgłosu, więc chciał, by przywrócono Turniej Trójmagiczny z nadzieją, że Czara Ognia znów wybierze go na reprezentanta." 

Jeśli pan Potter miał taki plan - cóż, niestety mu się nie powiodło. Jednak zastanawiam się, czy może dojść do kolejnych mordów, wykonanych przez - jak oznajmiał to wszem i wobec były dyrektor Hogwartu, Albus Dumbledore - przez Sami-Wiecie-Kogo? Ostatnim razem też podobno nie żył, a skoro...

   Mężczyzna zerknął na koniec artykułu bez zaskoczenia odkrywając, że napisała go Ritta. Pokręcił zdegustowany głową i odłożył gazetę na bok w momencie, gdy poczuł na szyi łaskotanie rudych włosów. Ginny Weasley pochyliła się nad mężczyzną swego życia, muskając ustami jego szyję, obejmując jego ramiona. Potter uśmiechnął się, odswując niego krzesło od stołu i pomagając swej narzeczonej usiąść na swoich kolanach. Rudowłosa kobieta ubrana była w jego zwykłą, białą koszulę.

   - Uwielbiam, gdy jesteś tak ubrana - wyszeptał do jej ucha. 

   Ginny odgarnęła włosy i rzuciła okiem na czytany przez niego artykuł. Zmarszczyła nieco brwi, zmartwiona. 

   - Coś ważnego?

   - Skeeter. - Harry wzruszył ramionami, wzdychając ciężko. - Ale muszę przyznać, że martwi mnie ten cały turniej. 

   Kobieta przymknęła oczy i oparła podbródek na jego rozczochranych włosach.

~*~

   Przemierzając w pośpiechu korytarze, czułem się się jak Snape z tą powiewajacą szatą. Mieliśmy z Granger godzinę na próbę przed rozpocząciem pierwszego zadania, a ona oczywiście się spóźnia. Nie, żebym się martwił, ale do cholery choć raz mogłaby stawić się punktualnie! Przechodząc obok okna zauważyłem, że grupa uczniów szła już wolno przez błonia w kierunku boiska do Quidditcha, gdzie miało się odbyć pierwsze zadanie. 

   - Uważaj, jak łazisz! - warknąłem, gdy ktoś uderzył mnie w ramię.

   - Spokojnie, Malfoy! Robisz się agresywny jak bazyliszek. - Dobiegł mnie znajomy głos i, gdy poniosłem wzrok, zauważyłem dobrze znany mi szelmowski uśmiech Zabiniego. 

   - Co tutaj robisz?

   - Przyszedłem zobaczyć jak Granger daje ci w kość,- zaśmiał się - bo tylko to ci daje, prawda? - Uniósł znacząco brwi. - No, zresztą nieważne - dodał, gdy nie odpowiedziałem. - Mam komentować ten bajzel tutaj, nie wspominałem?

   Sięgnął do kieszeni bordowej szaty, wyjmując paczkę papierosów. Otworzył tekturowe pudełko i wyciągnął je w moją stronę, by po chwili jednym machnięciem dłoni podpalić papierosy. Zaciągnął się, tak jak to zwykle miał w zwyczaju i wypuścił kółeczko dymu przyglądając się, jak po chwili rozpływa się w powietrzu. 

   - Więc jak, daje ci? - zapytał, szczerząc zęby.

   - Zabini, przysięgam. Jeszcze jedno słowo, a... - Nie dokończyłem, bo przerwał mi wybuchem śmiechu.

   - Wpadłeś, Malfoy. Naprawdę wpadłeś - rzekł współczująco, klepiąc mnie po ramieniu.

   Miałem straszną ochotę zapytać w co takiego wpadłem.

    Błonia usłane były miękkim puchem świeżego śniegu i uczniowie zdążyli już wydeptać szeroką ścieżkę prowadzącą od zamku do boiska. Zielono-szary szalik powiewał na wietrze, a ja mrużyłem oczy, chcąc uniknąć jeszcze bliższego kontaktu z drobinkami śniegu wirującymi w powietrzu. Przede mną szła Granger, rozpoznałem ją od razu: szybki chód, nieco pochylona głowa, brązowe włosy w części ukryte pod fioletową wełnianą czapką. Dogoniłem ją bez trudu i pociągnąłem do tyłu za ramię, zwracając na siebie jej uwagę. 

   - Czego znowu chcesz, Malfoy? - spytała, jakby znudzona.

   Miała różowe policzki i lśniące czekoladowe oczy. Tupała nerwowo nogą i wzdychała raz po raz, przyglądając się jak Bijąca Wierzba zrzuca z siebie nadmiar śniegu. Przyglądałem się przez chwilę, jak z jej nieco wąskich ust uchodzi para.

   - Nie przyszłaś na próbę - powiedziałem, starając się zabrzmieć tak, jakby mnie to nie obchodziło. 

   - A czy powiedziałam, że przyjdę? Masz mi coś jeszcze do powiedzenia, bo jeśli nie, to pozwól, że już pójdę. Spieszę się na pierwsze zadanie. 

   Nie odpowiedziałem, zbyt zszokowany jej ironicznym i zdenerwowanym głosem. Uśmiechnęła się złoślwie i ukłoniła się, parodiując skrzata domowego, po czym obróciła się na pięcie i z tłumem uczniów weszła na boisko. 

~*~

   Siedziałam na trybunach obok Hagrida. Byłam zdenerwowana i zaniepokojona, a do tej gamy uczuć dołączył jeszcze wstyd za to, jak się zachowałam w stosunku do Malfoya. Martwiłam się, cholernie martwiłam się tym całym turiejem i po prostu wyżyłam się na nim, bo miałam okazję. 

   Hagrid czyścił szkiełka swojej wielkiej lornetki, którą wyjął z jednej z kieszeni płaszcza z norek. 

   - Cholibka, ale się będzie działo! - zawołał, gdy dwunastka czarodziei weszła na środek boiska, lewitując ogromną klatkę przykrytą płachtą. - Smoki! - dodał z uwielbieniem.

 Wciągnęłam powietrze, wcale nie dzieląc jego entuzjazmu. Zewsząd dobiegały mnie okrzyki uczniów, którzy z niecierpliwością oczekiwali na "przedstawienie". 

   - Witam, panie i panowie! - Po trybunach rozniósł się magicznie zgłośniony głos Zabiniego. - Za chwilę będziemy świadkami...

   Nie słuchałam dalej. Zmrużyłam oczy, widząc jak na trybuny wchodzi Malfoy, odgarniając z czoła kilka kosmyków włosów. Zauważył moje spojrzenie i wygiął usta w lekkim uśmiechu, po czym zajął miejsce koło profesor McGonaggal i dwójki pozostałych sędziów. 

   - ... zawodnicy będą musieli pokonać lub przechytrzyć mantykorę, a wszystko po to, by zdobyć coś, co pomoże im w kolejnym zadaniu. Jako pierwsi pokażą nam się reprezentanci Durmstrangu. 

   W otoczeniu braw i okrzyków, na ogrodzone boisko Quidditcha weszli Iwanow i Markow. Bijąca od nich pewność siebie przypominała mi Kruma, gdy stawał oko w oko ze smokiem kilka lat temu. Ogromna głowa człowieka obróciła się, obserwując z uwagą każdy ich ruch; chłopcy wymienili między sobą kilka słów. Ścisnęli mocniej różdżki i zaczęli miotać zaklęcia, co rozwścieczyło legendarne zwierzę. Słysząc przeraźliwy ryk mantykory odwróciłam głowę, niezdolna patrzeć na to, co dzieje się w dole.

   - Toż oni krzywdzą to zwierzę! - krzyknął z oburzeniem Hagrid, ale najwyraźniej pozostali widzowie nie podzielali jego zdania, z fascynacją przyglądając się tej nierównej walce.

   Zacisnęłam wargi, pochylając głowę. Nie chciałam na to patrzeć, ale gdy wybuchły oklaski, a Zabini zawołal: "Już po wszystkim!" zobaczyłam, że rozeźlonej mantykorze brakuje jednej skrzyni, którą teraz uczniowie Durmstrangu zanosili do namiotu uczestników. 

   - To było wspaniałe, naprawdę wspaniałe widowisko. Ciekaw jestem, jak ocenią to jurorzy.

   Wszystkie głowy obróciły się w stronę trójki dyrektorów. Nieco blada McGonagall uniosła różdżkę z której wystrzeliłą srebrna szóstka. Loxonn podrapał się po rudej czuprynie, poruszając ustami zupełnie tak, jakby żuł własny język, po czym z jego różdżki wystrzeliła w górę siódemka. Madame Maxime również obdarzyła reprezentantów Durmstrangu srebrną siódemką. 

   Rozelgły się gromkie brawa, a Zabini zapowiedział, że za chwilę bitwę z mantykorą odbędą uczennice z Beauxbatons. I po chwili rzeczywiście pojawiły się Dianne i Juliette, ubrane w niebieskie kurteczki, ściskając w dłoniach różdżki. Rozpuszczone włosy Dianne mieniły się w słońcu, co zirytowało mantykorę, która zamachnęła się w jej stronę ogonem skorpiona. Dziewczyna uskoczyła, krzycząc coś po francusku. Obserowałam, jak jej nieco grubsza towarzyszka, Boyer, unosi różdżkę i mruczy pod nosem zaklęcie; zapewne chciała tak jak Fleur zahipnotyzować mantykorę. Przez chwilę miałam wrażenie, że jej się udało, bo wielkie lwie cielsko znieruchomiało, a ludzka głowa opadła. Dianne, pewna siebie obeszła mantykorę i chwyciła rączkę pozłacanej skrzynki, nie zwracając uwagi na ogon zwierzęcia, który kołysał się lekko to w jedną, to w drugą stronę, by po chwili przeciąć delikatną skórę dziewczyny. Levittoux krzyknęła przeraźliwie, wyrywając z transu mantykorę... Odwróciłam wzrok. 

   Nie dochodziły do mnie komentarze rozentuzjazmowanego Zabiniego, jedynie krzyki przerażenia widowni. Zacisnęłam powieki, chcąc odciąć się od wszystkiego, ale wciąż słyszałam głos Hagrida, który burczał coś o tym, jaka ta mantykora jest biedna. 

   - Brawa dla reprezentantek Beauxbatons! - zawołał Zabini. - Ryzykowały, ale się opłaciło!

   Spojrzałam na dyrektorów szkoł, którzy już unosili ródżki. McGonagall wystrzeliła srebrną szóstkę, tak samo postąpili Loxonn i Maxime. Wybuchły oklaski, a reprezentatki francuskiej szkoły zniknęły w namiocie. Mój wzrok padł na Malfoya, który siedział dziwnie wyprostowany, zaciskając szczęki. Czyżby i on martwił się tym wszystkim...?

   Na boisko wszedł Nicholas, co wywołało burzę oklasków ze strony dziewcząt; Sophię powitali Ślizgoni. Dziewczyna związała długie włosy i wyciągnęła z kieszeni różdżkę, kiwając głową w stronę Gryfona. Ten uśmiechnął się ze zrozumieniem i także wyjął różdżkę. Mantykora zaryczała, a jej głos przypominał dźwięk trąbki. Zastanawiałam się czego chcą spróbować; doskonale wiedziałam, że trudno pokonać mantykorę zaklęciami. Właściwie było to prawie niemożliwe. Zwierzę przyczaiło się nisko na łapach, uważnie przyglądając się Wrightowi; najwyraźniej uznało Sophię za mniejsze zagrożenie. Dziewczyna nie wydawała się tym wcale obrażona. Skomplikowanym ruchem nadgarstka machnęła różdżką, a w okół niej zabłysła dziwna bańka; uśmiechnęła się z satysfakcją, gdy ogon mantykory odbił się od niewidzialnej bariery, nie robiąc jej krzywdy. Nicholas podniósł z ziemi patyk, który chwilę później przemienił się w srebrny miecz. Chłopak ze złośliwym uśmiechem wywinął młynka orężem i zamachnął się. 

   - Nie! - krzyknął zdruzgotany Hagird, ale miecz nie dosięgnął gardła mantykory. 

   Zwierzę zaryczało. Nie zwracało już teraz uwagi na Sophię, która z łatwością podniosła ostatnią skrzynkę. Nicholas zbladł, gdy mantykora podchodziła stopniowo bliżej; zmrużył oczy i ciął zwierzę w łapę. Mantykora spojrzała z zaskoczeniem na krwawiącą ranę i w tej chwili przypomniałam sobie, że srebro było swego rodzaju trucizną dla tych zwierząt. Mantykora ryknęła tak przeraźliwie, że wszyscy w okół mnie zakryli sobie uszy dłońmi, ale ja wciąż z uwagą obserowałam to, co miało miejsce na dole; mantykora wycofała się do swego legowiska i tam usiadła, liżąć ranę. 

   Słysząc głos Zabiniego dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że przez całą walkę nie wypowiedział ani słowa. W jego głosie dało się wyczuc ulgę.

   - Jak widać, Hogwart pokazała na co go stać! Widać, to nie tylko pogłoski, że nasi ludzie są najlepsi w tym, co robią.

   Sędziowie musieli się z nim zgodzić, bo z różdżki profesor McGonagall wyskoczyła srebrna ósemka. Loxonn po chwili wahania wystrzelił w górę dziewiątkę, a przed Madame Maxime zaiskrzyła ósemka. 

   - I tak oto pierwsze zadanie dobiegło końca! Jak na razie prowadzi Hogwart! Durmstrang zajmuje drugie, Beauxbatons trzecie miejsce. Moi drodzy, szykujcie się na niesamowite emocje!