[17] "Nienawiść jest siłą przyciągającą, tak jak miłość."

   Niedzielny poranek okazał się wyjątkowo pogodny. W zamku panowała cisza, wszyscy odsypiali wczorajszy bal, a ja spakowałam czym prędzej najpotrzebniejsze rzeczy, założyłam płaszcz i wyszłam z pokoju, ciągnąc za sobą mały kuferek. Jasne, zimowe słońce raziło w oczy i oświetlało szkolne korytarze, gdy szybkim krokiem szłam do gabinetu profesor McGonagall, by poinformować ją o swoim wyjeździe.
Nie zdziwiłam się, że tak wcześnie była już na nogach. Siedziała przy biurku kompletnie ubrana, z ciasnym kokiem na czubku głowy (większość włosów była siwiuteńka) i okularami na nosie. Spojrzała na mnie tymi bystrymi oczami, tak jak niegdyś patrzył Dumbledore. Sam były dyrektor siedział w ramach swojego obrazu, z zainteresowaniem przyglądając się dokumentom poukładanym na biurku.
   - Dzień dobry - powiedziałam, pukając w futrynę drzwi.
   - Siadaj, Hermiono. - Wąskie usta kobiety uniosły się w uśmiechu. - Jestem zadowolona z waszego występu, naprawdę. Nie zaprzeczę, że cieszę się, iż wygraliście, ale bardziej raduje mnie, że się nie pozabijaliście.
   Nie odpowiadziałam. Przymknęłam oczy, czując pulsujący ból w tylnej części głowy, spowodowany brakiem snu. Nauczycielka zmarszczyła brwi, przyglądając się mojemu bagażowi.
   - Ale... Co to? Wyjeżdżasz? - Zagryzła cieńkie usta, marszcząc brwi.
   Albus wstał nieco ze swojego fotela, zerkając nad ramieniem McGonagall, po czym szybko usiadł, odwracając głowę, zamyślony.
   - Tylko na kilka dni, jeśli pani profesor pozwoli. Chciałabym odwiedzić państwa Weasley'ów.
   - Och... - Minerva wysprostowała się, starając ukryć zakłopotanie. - Oczywiście.
   Wychodząc czułam na sobie spojrzenia dwóch par niebieskich oczu.

~*~

   Otwierając okno, chcąc pozbyć się smrodu dymu papierosowego, dostrzegłem samotną postać spieszącą dróżką przez błonia. Rozpoznałem ją od razu. Szła szybko, ciągnąc za sobą mały kuferek. Poły czerwonego płaszcza powiewały za nią, tak jak brązowe loki i różowo-szara chusta owinięta wokół szyi. Nie miałem zamiaru za nią biec, prosić by została. Zdawałem sobie sprawę, że ucieka przede mną. Wiedziałem jednak, że wróci. Nie dlatego, że musi, ale dlatego, że chce. Bo ona stawia czoła wyzwaniom. Zatrzasnąłem okno.
Na skórzanym fotelu wylądował biały podkoszulek, który zdjąłem właśnie przez głowę. Byłem poirytowany całą tą sytuacją. Jak, do cholery, Granger mogła myśleć, że mogę ją kochać, no jak?! I dlaczego tak bardzo mnie to interesuje...? Dlaczego nie potrafię po prostu tego zostawić, na Merlina?
Opadłem na fotel, biorąc do ręki kieliszek czerwonego wina.

~*~

   Aportowałam się z cichym trzaskiem przed drzwiami kuchennymi Nory. Odetchnęłam głęboko i poczułam przyjemne zapachy dobiegające z domu. Nie trudziłam się z pukaniem; w środku panował tak wielki hałas, że i tak nikt by mnie nie usłyszał. Z wielkiego garka wydobywały się kłęby pary, a drewniana łyżka mieszała w nim, raz po raz stukając w metalowy bok naczynia. W kuchni nikogo nie było, zostawiłam więc tam kuferek i przeszłam do salonu. Molly siedziała w pokrytym różnobarwną kapą fotelu, dziergając na drutach kolorowy szalik. Artur przeglądał Proroka, rąbkiem swetra wycierając okulary. Fleur pochylała się nad małą Jessicą, łaskocząc dziecko długimi włosami, a Bill grał w Eksplodującego Durnia z Georgem. Z głośnika radia unosił się głos Celestyny, ulubionej piosenkarki pani Weasley. Uśmiechnęłam się lekko i odchrząknęłam, zwracając na siebie uwagę mieszkańców.
   - Hermiona! - Molly odłożyła na bok druty i wstała nadzwyczaj lekko, podchodząc do mnie. - Jak dobrze cię widzieć! - Otuliła mnie ramionami i z zaskoczeniem stwierdziłam, że jestem od niej nieco wyższa. Poklepałam ją po ramieniu.
   - Dzień dobry, pani Weasley - powiedziałam, machając reszcie wielkiej rodziny. - Mam nadzieję, że nie sprawiam kłopotu... - urwałam, kuląc się pod spojrzeniem pani domu.
   - Jakiego znowu kłopotu? - Rudowłosa kobieta oburzyła się, ciągnąc mnie za rękę. - Siadaj, siadaj, zaraz dostaniesz pyszne ciasto dyniowe, domowej roboty! I może szklaneczkę ciepłego mleka, kochaniutka?
   Pokręciłam z niedowierzaniem głową, a Nora zatrzęsła się od donośnego śmiechu George'a i Billa.

   Dolina Godryka wyglądała jak z pocztówki. Domki pokryte śniegiem, ustrojone świecącymi się lampkami lub złapanymi świetlikami. Przez okna widać było choinki, kolędnicy wciąż jeszcze chodzili po ulicach, wyśpiewując głośno. Dom Harry'ego i Ginny mieścił się na końcu głównej ulicy, po lewej stronie. Jednopiętrowy, pomalowany na spokojny oliwkowy kolor z dużym ogrodem i niskim, białym płotem. Uśmiechnęłam się w duchu, przypominając sobie Harry'ego w trzeciej klasie, gdy z rosnącym podnieceniem opowiadał mi o wspólnym domu z Syriuszem. Tak, Blackowi na pewno by się tu podobało. Zapukałam, a chwilę później rozległy się szybkie kroki i drzwi się otworzyły.
   - Hermiona! - zawołał Potter, zakładając na nos okrągłe okulary.
   - Cześć - powiedziałam, przytulając się do niego.
   Miał na sobie szary sweter i czarne dżinsy, z których wystawała różdżka. Ciemne włosy jak zwykle sterczały we wszystkie strony, a zielone oczy spoglądały na mnie z wyraźnym zaskoczeniem.
   - Co tu robisz? - spytał, wpuszczając mnie do środka.
   - Och - machnęłam lekceważąco dłonią - po prostu chciałam was odwiedzić, podziękować za prezent... Sam wiesz.
   - Podobał się? - Potter zaśmiał się, kierując swe kroki do kuchni.
   Podążyłam za nim, rozglądając się po jasnym i czystym mieszkaniu. Korytarz pomalowany był na miły dla oka beżowy kolor, a na ścianach zauważyłam czarno-białe fotografie wszystkich ważnych osób z życia Harry'ego i Ginny. Zatrzymałam dłużej wzrok na Albusie, który mrugał dowcipnie znad stosu pergaminów i na zdjęciu rodziców Harry'ego ze ślubu.
   - Herbaty? - Dobiegł mnie głos przyjaciela.
   - Proszę. A gdzie masz Ginny? - spytałam, wchodząc do kuchni.
   Harry obrócił się w moją stronę, opierając biodra o blat meblościanki. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, drapiąc się niepewnie po głowie.
   - Od kilkunastu minut siedzi w łazience. Trochę to dziwne, ale... - urwał, słysząc trzask zamykanych drzwi.
   Odwróciłam głowę, zaglądając wgłąb mieszkania. Ginny szła wolno, z opuszczoną głową, wyraźnie czymś poruszona. Wymieniłam zaskoczone spojrzenia z Potterem.
   - Ginn, wszystko w porządku? - Mężczyzna zmarszczył brwi, zaniepokojony.
   - W porządku? W porządku?! Co ma być, do cholery jasnej, w porządku?! Przytyłam dwa kilo, rozumiesz?! DWA! - Oburzona Ginevra uderzyła pięścią w stół, rozlewając herbatę. - Cześć, Hermiono - dodała już na spokojnie i sięgnęła po kolejnego dyniowego kociołka. 

~*~

   Iskrzyło się. Wszędzie, dookoła. Biały śnieg błyszczył się w świetle zimowego słońca. Papierosowy dym unosił się wokół mojej twarzy, opatulając ją przyjemnym zapachem. Było zimno, uszy już piekły, ale nie zwracałem na to uwagi. Zapatrzony w zamarznięte jezioro przykryte cieńką warstewką białego puchu rozmyślałem, ciesząc się ze spokoju, jaki zapanował w Hogwarcie po całonocnym balu.
   Nie rozumiałem, jak mogła być tak naiwnie głupia, wierząc w moje słowa. Ona, Hermiona Granger. Ona, jedna z najlepszych uczennic Hogwartu ostatniego stulecia. Ona, wykwalifikowana profesorka szkoły.
Nie rozumiałem, jak mogłem pozwolić na to, by czarownica z rodziny mugoli zagościła w moich myślach. I sercu. Nie jestem już taki twardy od czasu, kiedy pozwoliłem sobie na to, żeby się w niej zakochać. W niej - Hermionie Granger!

   Wielka Sala pogrążona była w półmroku. Szkolny chór stał przed stołem nauczycielskim i mruczał pod nosem coś, co profesor Flitwick nazwał "kolędowaniem". Raz po raz zerkałem w bok, na puste krzesło, zazwyczaj zajmowane przez Granger. Brakowało mi jej. Kto by pomyślał... Chciałem ją usidlić, a to ona usidliła mnie. Zabini miał rację - wpadłem...